Un fragment dintr-o epistolă scrisă de Margarita Lyberaki și adresată fiicei sale, Margarita Karapanou. Un dialog între două scriitoare-margarete, pe parcursul căruia se face auzit, constant, un leitmotiv: nu mă iubești... dar (poate) mă iubești. Acestei teme dominante, care rupe petală după petală în căutarea confirmării finale, i se adaugă încă o temă cu semnificație deosebită -- vitală, am putea spune --, aceea a scrisului, enunțată în multe chipuri: „scriu, deci exist”, „scriu, ca să exist”, „exist, deci scriu”.
Τα σχέδιά σου για το μέλλον με συνάρπασαν! Θα μπορούσες να έχεις ταλέντο στο γράψιμο, επειδή είσαι πολύ ευθύς άνθρωπος. Θα' πρεπε να δοκιμάσεις, βέβαια. Εγώ θα το' θελα πολύ για σένα, αλλά σε προειδοποιώ ότι είναι μια σκληρή δουλειά, η σκληρότερη απ' όλες ίσως, επειδή μας κάνει να μην ανήκουμε πια εξολοκλήρου στον εαυτό μας. Με πολλές χαρές και τρομερές απογοητεύσεις. Κατά βάθος, αυτός είναι κι ο λόγος που την αγαπώ. Πρέπει να παίρνουμε τα πάντα απ' τη ζωή, τα καλά και τα κακά. Όταν γράφουμε λοιπόν, τα εισπράττουμε όλα! Μας επιτρέπεται, ωστόσο, κάποια σχέση με τον κόσμο. Υπάρχει επαφή και την έχουμε ανάγκη όταν διψάμε για αυτήν!
Παρασκευή, 26 Μαρτίου 1965
(Φωτεινή Τσαλίκογλου, Δε μ΄αγαπάς, μ' αγαπάς. Τα παράξενα της μητρικής αγάπης, Τα γράμματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου, Εκδ. Καστανιώτη, 2008.)
No comments:
Post a Comment